Artyzm „Medalionów” Zofii Nałkowskiej

Artyzm „Medalionów” przejawia się w ich kondensacji. Opowiadania są miniaturami prozatorskimi, w których doskonałość artystyczna została doprowadzona do mistrzostwa. Forma prozatorska oparta jest przede wszystkim na prostocie środków wyrazu. Nałkowska przekazuje wiedzę o wojennej rzeczywistości słowami prostymi, najzwyklejszymi, w pełni oddając atmosferę tamtych dni, choć sprawy o których mówi nie są ani proste, ani zwykłe. Ukazuje bowiem ogrom ludzkiego cierpienia, nadając mu atmosferę autentyczności i patosu, uzyskaną dzięki maksymalnej zwięzłości. Bez zbędnych słów w ośmiu opowiadaniach zamyka bogaty obraz okupacyjnej rzeczywistości, którą przedstawia z różnych stron, poprzez różne sposoby narracji. Dzięki temu zdołała w „Medalionach” zamieścić bogatą problematykę, scharakteryzować wiele osób, przedstawić szereg konfliktów.

Nałkowska doskonale wykorzystała rozmaite środki ekspresji, takie jak: skrót, przemilczenie, kontrast, a wiedzę o rzeczywistości ograniczyła do spraw najistotniejszych. Uzyskała to dzięki doskonałemu warsztatowi pisarskiemu, o którym wspomniał Kijowski, autor artykułu „Zofia Nałkowska”:

„Całe doświadczenie pisarskie posłużyło tutaj jedynie do pozbycia się wszelkiego balastu, cała jej mądrość pisarska pomogła jedynie zniszczyć w sobie wszystko, co było właśnie „literaturą”. (…) Nie sposób jednak w chłodnych, ascetycznych zdaniach „Medalionów” nie doszukać się myśli ukrytej, może rozpaczliwej nawet, myśli, która stanowiła bodaj największe odkrycie literackie po wojnie, że literatura, aby zostać wielką i aby sprostać historii ludzkiej, musi raz po raz niszczyć siebie samą, musi odnawiać się przez nagi fakt, przez akt pokory wobec rzeczywistości.”

Oznacz znajomych, którym może się przydać

strona: - 1 - - 2 - - 3 -

Dowiedz się więcej

1 Przy torze kolejowym - streszczenie
2 Dorośli i dzieci w Oświęcimiu - streszczenie
3 Krytyka literacka o „Medalionach”

Komentarze
artykuł / utwór: Artyzm „Medalionów” Zofii Nałkowskiej

Tagi:

Medaliony / Artyzm „Medalionów” Zofii Nałkowskiej